خشم و غضب یه حالت نفسانیه که باعث بروز رفتار حیوانی می‏شه و وقتی هم که به قول معروف شخص عصبانی از کوره در بره ، سرخ می شه و رگای گردنش باد می‏کنه بعد عقلش تعطیل می‏شه اون وقت دیگه موعظه و نصیحت کارساز نیست تازه باعث بالاتر رفتن دمای بدنش هم می شه !     

اما عصبانیت تو اخلاق اسلامی از بلاهای خطرناکه، پیامبر(ص) می فرماید: غضب ایمان را فاسد می‏کند چنان که سرکه عسل را فاسد می‏کند.(1)

حالا چه کاریه ؟! به جای اینکه هی داد بزنی آروم حرفتو بزن ... نمی شه ؟ ... چرا نمی شه ؟ خوب ممکنه مغرور و خودبین باشی چون کسی که خودشو بزرگ و بهتر از دیگران بدونه، از انتقاد و نصیحت دیگران عصبانی می‏شه و ...  شاید هم خیلی دنیا دوست باشی ! در این صورت حتما چیزی خلاف میلت پیش اومده و تو هم نتونستی تحملش کنی بعد قاطی کردی ! ببخشیدا ولی شاید اعصابت ضعیفه یا افسردگی داری ! ها ؟ خوب اگه اینجوره غصه نخور به جاش سعی کن خودتو درمان کنی عزیزم .   

حالا بگذریم به هر دلیلی که عصبانی شدی باید سعی کنی دفعه بعد با استفاده از این روشهایی که من _ طی تحقیقات وسیعی ! _ برات پیدا کردم خودتو کنترل کنی .             

  اساسی‏ترین راه، جهاد با نفس و خودسازیه، منتها برای این کار اول باید ارادتو تقویت کنی که اگر خواستی بعداً بهت می گم چه طوری . رسول اکرم(ص) می‏فرماید: " قوی‏ترین شما کسی است که در موقع غضب مالک نفس سرکش خود باشد." نکته مهم دیگه شناسایی و مبارزه با چیزایی هست که عصبانیت می کنه . به علاوه اگر آثار خشم رو هم بدونی از عصبانی شدنت پشیمون می شی !   

اولاً که منشأ خیلی از بیماری‏های جسمی از جمله سرگیجه، سردرد، تنش و پرش اعضا، لکنت زبان، بیماری‏های خون، کاهش قدرت دفاعی بدن، ناراحتی‏های دستگاه گوارش و بی‏اشتهایی عصبانیته جانم ! از نظر دانشمندان در هنگام خشم انواع تغییرات بیوشیمی و فیزیولوژیکی دیده می‏شه که به سلسله اعصاب سمپاتیک و غدد فوق کلیوی مربوطه ( خودم هم نفهمیدم چی شد ! ) این تغییرات بدنو آماده بروز بحران می کنه (2) حالا از مطب دکتر بیایم بیرون . تو روایات خشم و غضب به عنوان کلید بدی‏ها ذکر شده . یه حدیث از پیامبر داریم "هنگامی که انسان غضب کند تمام شرور وجودش را در بر می‏گیرد".(3)   راستی اینم یادت باشه این دفعه که عصبانی شدی اگه وضعیت خودتو تغییر بدی خیلی خوبه . من نمی گم ها ! پیامبر (ص) می گن : اگر یکی از شما دچار خشم شد اگر ایستاده است بنشیند و اگر نشسته است بخوابد و اگر خشمش فرو ننشست با آب سرد وضو بگیرد یا بدن را شستشو دهد.(4)  وقتی عصبانی هستی سکوت کن این توصیه از مولا علی (ع)هست (5) باور کن هیچ کس نمی گه بنده خدا لاله !   

 به عنوان آخرین و مهم ترین نکته : یاد خداوند مهربان بیشتر از هر چیز دیگه می تونه موجب آرامش روان بشه، خداوند به یکی از پیامبرانش وحی کرد: "ای فرزند آدم! در هنگام ‌خشم مرا به یاد آور تا من نیز هنگام غضب به یاد تو باشم ." برای اینکار می تونی ذکر بگی و از شرّ شیطون و نفس عصبانی خودت به خدا پناه ببری مثلاً بگی "اعوذ بالله من الشیطان الرجیم" یا اینکه به ثواب کظم غیظ و این سخن پیامبر فکر کنی : "هر کس غضبش را نگه دارد، خداوند عذابش را از وی نگه می دارد "(6)

منابع ...

کلمات کلیدی : خانواده و ازدواج
نویسنده: حسین(شنبه 86/6/24 :: ساعت 8:23 عصر)

گلنوشته های دوستان ()

وقتی صحبت سپاس گزاری به میون میاد بعد از خدا آدم با انصاف یاد پدر و مادرش میکنه که چه قدر براش زحمت کشیدن و برای بزرگ شدنش خون دل خوردن . گذشته از این، عقل و آموزه های دینی هم تشکر و قدردانی از کسی رو که ولی نعمت انسان باشه، لازم و پسندیده میدونه؛ پدر و مادر سمبل محبت و احسان به فرزندانند و از جان و مال خودشون برا پرورش اونا مایه میذارن؛ واقعا حقی که پدر و مادر در هستی و حیات فرزند خود دارن قابل‌جبران ‏نیست. بنابراین والدین، سزاوارترین انسان‏ها برای بهترین احترام‌، قدرشناسی، محبت و اطاعت هستند. قرآن در آیات مختلف به مهربانی با پدر و مادر سفارش کرده و در روایات نگاه به سیمای پدر و مادر از روی مهربانی رو عبادت شمرده مثلا در قرآن فرموده:

"خدای تو حکم کرد که جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیکی نمایید".[1]

پیامبر (ص) فرمود: "خشنودی خداوند در گرو خشنودی والدین و خشم او در گرو خشم والدین است".[2]

خداوند فرموده: " بر والدین فریاد مزن؛ با آنان در گفتار نرم باش و بال های تواضع خود را در برابرشان از محبت و لطف فرود آر". [3]

 امام زین العابدین (علیه‏السلام) در حق مادر می‏فرماید: " بدان! او به گونه‏ای تو را حمل کرد که کسی دیگری را چنین حمل نکرده و چنان ثمره‏ای از قلبش به تو داده که کسی به دیگری نمی‏دهد. او با وجود گرسنگی تو را سیر و با وجود تشنگی تو را سیراب کرد؛ تو را پوشاند، در حالی که خود برهنه بود... تو نمی‏توانی سپاس او را به جای آری، مگر به یاری و توفیق الهی"

هر چند والدین رفتار صحیحی با ما نداشته باشن، نه تنها مجاز به مقابله نیستیم، بلکه موظف به تکریم و کسب رضایت اوناییم!!! در تاریخ آمده است که فردی خدمت پیامبر (ص) عرض کرد: پدر و مادری دارم که با آن ها رابطه خوبی دارم، ولی آن ها مرا با حرف و طرز برخوردشان می آزارند. پاسخ آنان را نمی دهم، ولی می خواهم آنان را ترک کنم و مدتی نزدشان نروم! حضرت فرمود: در این صورت خداوند هم تو را ترک خواهد کرد؛ مرد عرض کرد: پس چه کنم؟ حضرت فرمود: کسی که تو را محروم ساخت، ببخشای و با کسی که با تو قطع رابطه کرد، پیوند برقرار کن و از کسی که به تو ستم کرد، درگذر؛ اگر چنین کنی، خداوند سبحان پشتیبان تو خواهد بود. [4]

بر اساس روایات قطع ارتباط یا برخورد خشم آلود با ارحام و خویشان به خصوص پدر و مادرامون کم‌ترین اثرش تو دنیا اینه که باعث فقر شدید، افتادن بدام اشرار !!! کوتاه شدن عمر!! مرگ ناگهانی و نابهنگام می شه (حالا خود دانیم !!!) . در آخرت هم چنان از رحمت الهی دور می شیم که بوی بهشت (که از مسافت هزار سال راه به مشام می رسه!!!)، زبونم لال ممکنه به مشام ما نرسه خلاصه الکی دلمونو صابون نزنیم.

اما یه چیزی که بیشتر جوونا ازش ناراحتن و در بعضی موارد دلیل بدرفتاری با والدینشونه اینه که بعضی پدر و مادرها به جوونا اون قدر که بایدتوجه نمی‏کنن . البته واضحه که هر کسی بچه شو دوست داره؛ ولی بعضی چیزها موجب میشه والدین رو کمک بچه ها زیاد حسابی باز نکنن و اونا از فیض کمک محروم بشن، مثلاً :

1 – ابراز ناتوانی؛ گاهی پدر و مادر خیلی به یاری بچه هاشون نیاز دارن، ولی به خاطر ابراز ناتوانی و ترس از خراب کاری ازشون کمک نمیگیرن؛ باید فرزندان با خلاقیت، جدیت و دقت، سعی کنن خودی نشون بدن. بابا خدا وکیلی بعضی از ما انگار حواسمون نیست که خیلی وقته فقط مصرف کننده ایم ؟!

2 - بی توجهی فرزندان به برخی کارها؛ بعضی گل دختر، شاه پسرا ! تو کارها کمک که نمی کنن هیچ، تازه دردسر ساز هم هستن!! که این دیگه خیلی نامردیه !

3 - ناآگاهی برخی والدین نسبت به این که به وقتش باید از جوونا مسئولیت و کار بخوان؛ از رسول خدا(ص) روایت شده که: فرزند در هفت سال اول، در حکم آقا است و باید پدر و مادر با عطوفت، بزرگواری فرزندان خردسال رو تربیت کنن. در هفت سال دوم باید پدر و مادر بچه رو به کار و تلاشی در توان فرزند طلب نمایند. در هفت سال سوم ضمن مشورت با جوان و مطالبه کارهای مهم تر به او مسئولیت هایی با نظارت خودشان بدهند که جوان احساس غرور و شادمانی کرده و خود را برای اداره زندگی مستقل آماده کند".[5]

حالا هی الکی بچه ها با پدر مادرا جنگ و دعوا کنن ! بابا مشکلی نیست ، سوء تفاهم شده!!! 

اما در مورد حد و مرز اطاعت جالبه بدونیم که اطاعت از پدر و مادر و پدر بزرگ و مادر بزرگ تا جایی واجبه که دستور به گناه و خلاف شرع ندن. اما فرمان به محرّمات و نهى اونا از واجبات قابل اطاعت و احترام نیست ( خداییش دیگه !)

امیرالمؤمنین(ع) فرمود: اطاعت از مخلوق (هر کس که باشد) در انجام معصیت الهى پذیرفتنى نیست".  پس مخالفت با پدر و مادر در صورتی که خاطرشونو آزرده کنه و قلبشونو بشکنه حرام و گناه کبیره است .

راستی یه راه در رو هم برای بعضی موارد داریم!!! اگر کارى که موجب أذیت والدین می شه در صورتی انجام بگیره که از پدر و مادر مخفى بمونه، یا رضایتشون کسب شده باشه ،  إشکال نداره .[6]