چه قدر زیاد تو زندگی اتفاق می افته که مدتها در آرزوی چیزی هستیم . برای به دست آوردنش از خدا تمنا می کنیم و بست در خونش میشینیم . از هر حال خوشی که بهمون دست میده برای دعا استفاده می کنیم و هر ذکر و مناجاتی رو که میشنویم یا می بینیم که به حاجت روا شدن کمک می کنه زود فرا می گیریم . خلاصه به هر دری می زنیم که به چیزی که می خوایم برسیم        ، اما نمی رسیم ... بعد از چند وقت به هر دلیلی دیگه بی خیال خواستمون میشیم و اون وقته که سورپرایز خدا از راه می رسه !!!

بعد به خدا میگیم بابا دمت گرم اون وقتی که داشتم خودمو براش می کشتم چرا ندادی ؟!

( و خطاب به هدیه ای که تازه دریافت کردیم :)  آمدی جانم به قربانت ولی ...

                                                                                            حالا چرا ؟! 

                                                                                **********

واقعا فکر می کنید کار حکمته و همون بحث به صلاحمون هست و نیست یا اینکه رمز کار چیز دیگه ایه و کار ، کار عشق و گذشت و یکی بودن مطلوب و این چیزاس ؟ 

مشتاقانه منتظر همفکری های دوستای خوبم هستم