آخه مگه گفتگو هم اخلاق داره ؟! با همه استعداد و مهارت گفتاری که برخی در ارتباط با دیگران از خودشون نشون میدن اما گاهی متاسفانه بلحاظ اخلاقی نمی‌دونن چی بگن، چی نگن و چه طور بگن!؛ دیگه ببین حرف زدن چه قدر مهم بوده که خدا فرموده من به انسان حرف زدن یاد دادم (الرحمن، آیه 4) ساده ترین و مقرون به صرفه ترین راه تبادل اطلاعات هم استفاده از یه زبون کوچولوست ؛ ولی مواظب باشیم در این استفاده اسراف نکنیم ... ! مثلا حرفی که زده می شه باید صریح باشه؛ البته برا یه سیاستمدار این گزینه گاهی نه تنها ترجیح نداره بلکه بدلیل اینکه در دنیای سیاست سروکار با رقباست، گاهی باید دوپهلو حرف زد! اما درموارد دیگه فرقی نمی کنه چه کاره ایم، باید با ملایمت حرف بزنیم و سخن نافذ و نرم باشه. غیر از این باید مودبانه هم باشه و از همه مهم تر ... معلومه دیگه، راست بگیم. و البته جز راست نباید گفت و هر راست نشاید گفت! دیگه تهمت و حرف دوپهلوی نیش دار(دورویانه) و کتمان حقیقت و به قول معروف حرف مفت زدن هم جزو اسراف‌های زبانیه.

ولی گذشته از اینها هر سخنران خوب به یک دسته شنونده خوب نیاز داره. خوب شنیدن هم از مهارتهای اخلاق اجتماعیه. البته خوب شنیدن شامل حرف خوب شنیدن، حرف ناخوب نشنیدن، عمل به حرف خوب و درست رفتار کردن با چیزی که میشنویم؛ یعنی مثل بعضی کفار زمان پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، برای سوء استفاده به چیز خوب گوش ندیم: «آنها بسیار به سخنان تو گوش می دهند تا تو را تکذیب کنند» (مائده، آیه 42). کسایی که خوب گوش می دن معمولاً اطلاعات بیشتری کسب می کنن ولی کسایی که زود و زیاد حرف می زنن فرصت یادگیری رو از خودشون می گیرن.

کلاً گفت و شنود یک آیین نامه وحیانی داره !. هرچیزی نباید گفت و هر چیزی نباید شنید چون همه اعضا و جوارح ما مسئولند: «گوش و چشم و دل مسئولند» (اسراء،آیه 36)؛ پس چه بهتر که شهادتشون در روز قیامت له (بنفع ما) ما باشه نه علیه‌مون! انشاء الله.