* مدتی پیش دوست دانشجویی میگفت یکی از بچه‌‌های محلشون (البته نه اونقدر بچه که دهنش بوی شیر بده و نه پیر‌پسر که سرو صورتش مثل برف سفید شده باشه) مدّتیه عاشق  و شیدای دختری شده و ازش خواستگاری هم کرده، گفتم مبارکه  کاش تو هم ازش یاد میگرفتی و یه سرو سامونی به وضع خودت میدادی! گفت: حالا مارو بی خیال !! اما اونا میخوان تا مدتی که مقدمه‌ عقد فراهم میشه یه شش هفت ماهی (نا قابل) با هم ارتباط مختصر تلفنی و غیر تلفنی! داشته باشن. البته با اطلاع خانواده‌ها‌شون و رعایت یه عالمه موازین اخلاقی، اجتماعی، سیاسی! اقتصادی! علمی! فرهنگی، هنری و ...؟!  و در حالی که تاسف میخورد  ادامه داد: آخه من خانواده‌ هر دو شونو تا حدودی می‌شناسم، آدمهای آبرومند و محترمی هستن؛ چه تضمینی وجود داره بعد شش هفت ماه حتما با هم ازدواج کنن؟   اصلا تا همین فردا کی مرده و کی زنده است؟ هان؟! فکری کردم و با خودم گفتم خیلی بی ربط هم نمیگه واقعا چه تضمینی هست که این دو جوون شیر پاک خورده همین اول کار که تازه میخوان مثل دوتا کبوتر عاشق بهم برسن تو این شرایط یجورایی نا‌خواسته به گناه نیفتن؟ و (به قول سعدی): "بوی گلشان چنان مست کند که دامنشان از دست برود! " و از همون اول زندگیشون خدارو از خودشون ناراضی کنن؟ چند روزی فکرم مشغول این مسئله بود  که واقعا چکار بایدکرد و فرصت تماس با مرکز پاسخگو هم یا پیش نمی‌آمد و یا اینکه تلفن دم دست وبالم نبود؛ اما یه ‌بار وقتی که تو اینترنت بودم به خودم نهیبی زدم و گفتم که مگه یادت رفته که تو الآن تو عصر انفجار اطلاعات هستی؟! بی درنگ با جستجوگر گوگل دست به یک سیر آفاق و انفسی زدم و عبارت " ارتباط‌ ‌های قبل از ازدواج " رو برای جستجو انتخاب کردم و از میون انبوه سایت‌های دینی و مذهبی دست به کار مرور فهرستی با رقم اعشاری از مطالب با ربط و بی‌ربط به مسئله شدم و بالاخره جواب رو یافتم راستی که مطلبش خیلی با مسئله مورد سوالم مچ! یا ببخشید چفت بود اگه رخصت بدین عین عبارت رو با تفصیلش براتون میگم:

   "دختر و پسری که قصد داشته باشن با هم ازدواج  کنن، ولی هیچ صیغة محرمیّتی بینشون منعقد نشده باشه، به هم نامحرم هستن و هیچ فرقی با نامحرم‌های دیگه ندارن. پس باید از نگاه کردن به هم به قصد لذت‌، دست دادن  یا هر جورتماس بدنی، خلوت کردن در محیط دربسته‌، رعایت نکردن حجاب و پوشش کافی‌، رفت وآمد و اختلاط مثل زن و شوهر‌ها‌، خلاصه هر جور رابطه‌ای که بین دو نامحرم حرام باشه،  پرهیز کنن. پس دوستی و ارتباط دختر و پسر که منجر به گناه بشه‌، شرعاً حرامه‌، ولی (به فرض محال) اگه تو این ارتباط هیچ گناهی انجام نشه (که بعیده) اشکال نداره".

   اما خودمونیم، این جور دوستی ها (اگر نگیم صد‌درصد) 99 ممیّز نه دهم درصدش با گناه همراهه و معمولا به ضرر دخترا هم تموم می‌شه  بعدش هم بخاطر ناکامی و ماجرای جدایی، انبوهی از افسردگی  و بدبختی‌ براشون به بار میاد. تجربه هم نشون داده که خیلی وقتها این نوع ارتباط‌ ها ختم به ازدواج نمیشه، چون بعضی از پسرها با همین دوستی‌ها لذت جویی می‌کنن و بعد که به کام رسیدن و بوی تعفن گناهشون به مشام دیگران رسید، میزنن به چاک و شتر دیدی ندیدی. حتی بعضی‌هاشون چند تا دوست دختر دارن!! بماند که گاهی عکس اونم متاسفانه دیده و یا شنیده شده!!! البته مواردش کمتره!

خلاصه بهتره که تا قبل از عقد شرعی حریم‌های ارتباطی حفظ بشه البته نه اینکه دیگه اصلا نتونن هیچگونه شناختی نسبت به علایق و گرایش‌های همدیگه پیدا کنن؛ اما از اونطرف هم نباید خیلی ولنگار و بدون اطلاع، هماهنگی و نظارت غیر مستقیم بزرگترها با هم خلوت کنن چون که همه‌ما به وجود نفس و شیطان و نقش هریک تو اون شرایط اعتقاد داریم و میدونیم که حضرت یوسف پیامبر‌(که درود خدا بر او باد) با اون عظمت مقامش، بعد از اینکه از اون مخمصه معروف نجات پیدا کرد، طبق آیه شریفه قرآن فرمود: "من نفس خود را از امکان ارتکاب به گناه تبرئه نمیکنم، چرا که همانا نفس انسان هر آن به بدی دعوت میکند مگر آنکه پروردگارم به من رحم نماید". پس باید خیلی مواظب باشن تو این دوران حساس، یه جورایی عفت خودشون، حیثیت خونواده‌ها و در نهایت سلامت جامعه حفظ بشه و از همه مهمتر آینده خودشونو از تیره روزی نجات بدن !