با سلام و احترام؛ دلبستگي به دنيا، به بينش انسان درباره دنيا بر مي گردد. كسي كه زندگي را منحصر به دنيا بداند و به زندگي جاودانه آخرت معتقد بنا شد و به رابطه دنيا و آخرت كه رابطة راه و مقصد يا وسيله و هدف است، توجه نكند، بيش از حد به دنيا دل مي بندد اما اگر بفهمد دنيا جاي ماندن نيست، بلكه ماهيت آن گذرا است ، ديگر به دنيا دل نمي بندد. قرآن مجيد مي فرمايد: "آن ها تنها ظاهري از زندگي دنيا را مي دانند و از آخرت غافل اند".(1) حضرت امام جعفر صادق (ع) مي فرمايد: "اگر دنيا فاني است، پس دلبستگي و اعتماد به آن براي چيست؟"(2) البته گاهي انسان حقيقت دنيا را مي شناسد، ولي غفلت مي كند و برخلاف علم خود عمل مي كند بنابراين غفلت از خود و اين كه براي چه آمده و به كجا مي رود و غفلت از حقيقت دنيا كه جز سراي گذرا و مجازي بيش نيست، انسان را وابسته دنيا و مشغول به آن مي كند. * روم (30) آيه 7. 2 . بحارالانوار، ج70، ص 88.