وبلاگ :
سين جيم هاي اخلاقي
يادداشت :
دنيا در دو نگاه !
نظرات :
1
خصوصي ،
14
عمومي
نام:
ايميل:
سايت:
مشخصات شما ذخيره شود.
متن پيام :
حداکثر 2000 حرف
كد امنيتي:
اين پيام به صورت
خصوصي
ارسال شود.
+
مصطفي احمدي
سلام بر شما و تشكر از متن خوبتون؛ چه چيز دنيا مورد مذمت و چه چيز مورد مدح بزرگان دين است ؟! خوشحال ميشم جواب بدين. متشكرم، خدانگهدارتان
پاسخ
با عرض سلام و تشكر از نظر لطفتان؛ در پاسخ به سوال شما بايد عرض كنم كه؛ هيچگاه دنيا بطور مطلق مورد ذم و نفرين يا لعنت بزرگان دين نبوده، زيرا دنيا از مخلوقات خدا و از مظاهر جمال و جلال او است. مخلوق خداوند نمي تواند بد باشد. حضرت رسول اكرم (صلّي الله عليه و آله و سلّم) مي فرمايد:« به دنيا ناسزا نگوييد و آن را ناپسند نشماريد، زيرا دنيا نعمتى است كه به مؤمن داده شده و مى تواند با آن به خوبى ها و نيكى ها دست يابد و ازبدى ها و شرها در امان ماند و نجات يابد. هرگاه بنده اى دنيا را لعنت كند، دنيا مى گويد: خداوند لعنت كند هر كدام از ما را كه بيش تر پروردگارش را عصيان مى كند».بحار الانوار, ج 74 ص 178سيد رضي (ره ) در بيتي مي گويد: [يقولون الزمان به فساد فهم فسدوا و ما فسد الزّمان]مردم مي گويند زمان، فاسد است، در حالي كه ايشان فساد مي كنند، نه زمان! اميرالمؤمنين (ع)فرمود: اگر دنيا را به خاطر تلخي ها و سختي هايش ذم مي كنيد، به خاطر شيريني و راحتي اش مدح نماييد؛ وگرنه آن را واگذاريد و از مدح و ذمش كناره جوييد. ميزان الحكمة, ج 2 ص 894 مرحوم شيخ عباس قمي در سفينة البحار، راجع به دنياي ممدوح و مذموم بحثي آورده است كه ذكر آن خالي از لطف نيست. ايشان مي فرمايد: بدان دنيا بر معاني اطلاق مي شود: اوّل، حيات دنيااست كه مذموم نيست، بلكه مذموم آن است كه انسان دوست داشته باشد زندگاني و حيات دنيايي خود را صرف معصيت پروردگار و امور باطل گرداند و به آرزوهاي دور و دراز درغلتد. چنين شخصي، توبه را به عقب مي اندازد و مرگ را فراموش مي كند و به مال اندوزي و ساختن بناهاي بلند و مرتفع مي پردازد, گويا هميشه زنده است. نيايي كه وسيله عيش و عشرت و رسيدن به اهداف باطل باشد، مذموم است , ولي دنيايي كه وسيله كسب كمالات و تحصيل سعادات باشد، ممدوح و عين آخرت است. سفينة البحار، باب الدال، ص 464 (دنياى ممدوح)دنيايي است كه حيات در آن، راهراست به سوي معرفت و بندگيِ هر چه بيش تر خداوند. و (دنياى مذموم )دنيايي است كه انسان را به هدفي كه خداوند از خلقت داشته نمي رساند. اگر دوست داشتن دنيا و آباد كردن آن جهت جلب رضاي خدا باشد و انسان فقط خدا را با آن ببيند، دوست داشتن و ممدوح و عبادت است: [به جهان خرم از آنم كه جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست] اگر دلبستگي و حبّ دنيا، موجب غفلت انسان از خداوند باشد، سبب هلاكت و موجب حسرت انسان و مذموم است . با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي ديني :
http://www.pasokhgoo.ir