با عرض سلام و تشكر از لطف شما؛ انشاء الله باز هم به سين جيم سر بزنين، موفق باشيد.

با عرض سلام و تشكر از لطف شما؛ انشاء الله باز هم به سين جيم سر بزنين، موفق باشيد.

با عرض سلام و تشكر از لطف شما؛ موفق باشيد.

با عرض سلام و تشكر از لطف شما؛ موفق باشيد.

با سلام و احترام؛ دلبستگي به دنيا، به بينش انسان درباره دنيا بر مي گردد. كسي كه زندگي را منحصر به دنيا بداند و به زندگي جاودانه آخرت معتقد بنا شد و به رابطه دنيا و آخرت كه رابطة راه و مقصد يا وسيله و هدف است، توجه نكند، بيش از حد به دنيا دل مي بندد اما اگر بفهمد دنيا جاي ماندن نيست، بلكه ماهيت آن گذرا است ، ديگر به دنيا دل نمي بندد. قرآن مجيد مي فرمايد: "آن ها تنها ظاهري از زندگي دنيا را مي دانند و از آخرت غافل اند".(1) حضرت امام جعفر صادق (ع) مي فرمايد: "اگر دنيا فاني است، پس دلبستگي و اعتماد به آن براي چيست؟"(2) البته گاهي انسان حقيقت دنيا را مي شناسد، ولي غفلت مي كند و برخلاف علم خود عمل مي كند بنابراين غفلت از خود و اين كه براي چه آمده و به كجا مي رود و غفلت از حقيقت دنيا كه جز سراي گذرا و مجازي بيش نيست، انسان را وابسته دنيا و مشغول به آن مي كند. * روم (30) آيه 7. 2 . بحارالانوار، ج70، ص 88.

با عرض سلام، تشكر و احترام؛ در تعريف ثروت و مال گفته‌اند: هر چيزي كه يكي از حوائج طبيعي يا اعتباري، ضروري يا تجملي بشر را برآورد، عبارت است از چيزي كه بشر آن را با كاركردن به‌وجود آورده است.(1)از ديدگاه اسلام مال و ثروت، مايه قيام و حيات انسان و جامعه است:"اموالي كه باعث بر پايي شما است، به سفيهان ندهيد".(2)"خداوند آن چه در زمين است، براي شما خلق كرد".(3)مال و ثروت، زينت و زيبايي در زندگاني دنيا محسوب مي‌شود :"مال و فرزندان زينت زندگاني دنيا است".(4)پيامبر (ص) فرمود:"مال حلال براي انسان صالح، خوب چيزي است".(5)فقر و فلاكت براي انسان بدبختي ايجاد مي‌كند. پيامبر (ص) فرمود:"فقر انسان را به كفر مي كشاند".از طرفي كثرت مال احتمال لغزش دارد. امام علي (ع) فرمود:"مال ريشة شهوتراني ها است".(6)باز فرمود:"علاقة به مال، دين را وَهن مي كندو يقين و تقوا را از بين مي‌برد".(7)بنابراين مال و ثروت اگر از راه حلال باشد، بد نيست، ولي غالباً انسان را از راه به در مي‌برد. لذا پيامبر(ص) فرمود:"هر امتي براي خود گوساله اي دارد و گوساله امت درهم و دينار است"(8)؛ يعني همان‌طور كه امت موسي به وسيلة گوساله سامري منحرف شدند، امت من نيز به واسطه درهم و دينار منحرف مي‌شوند.از بين ثروتمندان كساني يافت مي‌شوند كه تحت تأثير آثار سوء مال واقع نشده‌اند. اگراز جمع‌آوري مال مذمّت شده، به خاطر آثار سوء آن است. داشتن مال نشانه غضب خدا نيست، بلكه وسيلة امتحان است.اين كه برخي از مؤمنان از نظر مالي ضعيف هستند، عواملي دارد:1ـ كثرت نانخور و عيال،2ـ غلط بودن سيستم اقتصادي حاكم بر جامعه. شهيد مطهري مي‌گويد:" مسلّماً اگر در جامعه‌اي افراد آن جامعه بيش از حد معمول كار كنند، مثلاً پانزده يا هجده ساعت كار كنند و معذلك نتوانند زندگي خود را تأمين كنند، آن جامعه بيمار است. علّت آن بيماري گاهي استثمار كارفرما است و يا اين است كه قوانين اجتماعي آن‌ها غلط است، مثلاً يك نفر در خانواده بايد عهده دار مخارج ده نفر باشد، يا به علّت گراني ارزاق است و گراني ارزاق معلول گراني عوارض و زياد بودن گمرك ها و ماليات ها است و زياد بودن اين امور معلول فساد دستگاه حكومت است".(9)اين كه بعضي مؤمنان بي بضاعت يا كم بضاعت اند، فقر و كمبود معلول ايمان نيست؛ يعني اين طور نيست كه هر كس با ايمان شد، مجازاتش اين است كه فقير شود.فقر، مجازات مؤمنان نيست، بلكه فقر عواملي دارد كه گفته شد.البته مؤمنان حقيقي به خاطر احتياط و مواظبت بر ايمان، دست به گرانفروشي، كم فروشي، دروغ گفتن، چاپلوسي، رياكاري، صحنه پردازي، غش در معامله، كلاه گذاري، چپاول مال و بيت المال مي‌زنند.چون اين كارها را نمي كنند، خواه نا خواه مانند كساني كه دست به اين كارها مي‌زنند و اموالي را به جيب ميزنند، نخواهند بود.فقر و نداري بعضي مؤمنان نشانه غضب خدا بر آنان نيست. امام كاظم (ع) فرمود:"انبيا و اولاد انبيا و پيروان آنان غالباً به سه چيز مبتلا مي‌شوند: بيماري، ترس از ظالمان و فقر".(10)امام علي (ع) فرمود:"هر كس سلامت ديني خود را مي خواهد، بايد فقر را انتخاب كند و هر كس دوست دارد راحت باشد، زهد [=عدم دلبستگي، نه وابستگي به دنيا] را انتخاب كند".(11)پيامبر (ص) فرمود:"خدايا! مرا مسكين زنده نگه دار و مسكين بميران و مرا با مساكين محشور گردان!".(12)=================================1. مرتضي مطهري، مباني اقتصادي اسلامي، ص 131.2. نساء (4) آيه 4.3. بقره (2) آيه 29.4. كهف (18) آيه 46.5. ميزان الحكمه، عنوان 3752.6. همان، عنوان 3749.7. همان، عنوان 3751.8. همان، عنوان 3749.9. بررسي اجمالي مباني اقتصاد اسلامي، ص 215.10. ميزان الحكمه، عنوان 3222.11. همان.12. همان.* با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي ديني : http://www.pasokhgoo.ir

با عرض سلام و تشكر از نظر لطفتان؛ در پاسخ به سوال شما بايد عرض كنم كه؛ هيچگاه دنيا بطور مطلق مورد ذم و نفرين يا لعنت بزرگان دين نبوده، زيرا دنيا از مخلوقات خدا و از مظاهر جمال و جلال او است. مخلوق خداوند نمي تواند بد باشد. حضرت رسول اكرم (صلّي الله عليه و آله و سلّم) مي فرمايد:« به دنيا ناسزا نگوييد و آن را ناپسند نشماريد، زيرا دنيا نعمتى است كه به مؤمن داده شده و مى تواند با آن به خوبى ها و نيكى ها دست يابد و ازبدى ها و شرها در امان ماند و نجات يابد. هرگاه بنده اى دنيا را لعنت كند، دنيا مى گويد: خداوند لعنت كند هر كدام از ما را كه بيش تر پروردگارش را عصيان مى كند».بحار الانوار, ج 74 ص 178سيد رضي (ره ) در بيتي مي گويد: [يقولون الزمان به فساد فهم فسدوا و ما فسد الزّمان]مردم مي گويند زمان، فاسد است، در حالي كه ايشان فساد مي كنند، نه زمان! اميرالمؤمنين (ع)فرمود: اگر دنيا را به خاطر تلخي ها و سختي هايش ذم مي كنيد، به خاطر شيريني و راحتي اش مدح نماييد؛ وگرنه آن را واگذاريد و از مدح و ذمش كناره جوييد. ميزان الحكمة, ج 2 ص 894 مرحوم شيخ عباس قمي در سفينة البحار، راجع به دنياي ممدوح و مذموم بحثي آورده است كه ذكر آن خالي از لطف نيست. ايشان مي فرمايد: بدان دنيا بر معاني اطلاق مي شود: اوّل، حيات دنيااست كه مذموم نيست، بلكه مذموم آن است كه انسان دوست داشته باشد زندگاني و حيات دنيايي خود را صرف معصيت پروردگار و امور باطل گرداند و به آرزوهاي دور و دراز درغلتد. چنين شخصي، توبه را به عقب مي اندازد و مرگ را فراموش مي كند و به مال اندوزي و ساختن بناهاي بلند و مرتفع مي پردازد, گويا هميشه زنده است. نيايي كه وسيله عيش و عشرت و رسيدن به اهداف باطل باشد، مذموم است , ولي دنيايي كه وسيله كسب كمالات و تحصيل سعادات باشد، ممدوح و عين آخرت است. سفينة البحار، باب الدال، ص 464 (دنياى ممدوح)دنيايي است كه حيات در آن، راهراست به سوي معرفت و بندگيِ هر چه بيش تر خداوند. و (دنياى مذموم )دنيايي است كه انسان را به هدفي كه خداوند از خلقت داشته نمي رساند. اگر دوست داشتن دنيا و آباد كردن آن جهت جلب رضاي خدا باشد و انسان فقط خدا را با آن ببيند، دوست داشتن و ممدوح و عبادت است: [به جهان خرم از آنم كه جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست] اگر دلبستگي و حبّ دنيا، موجب غفلت انسان از خداوند باشد، سبب هلاكت و موجب حسرت انسان و مذموم است . با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي ديني : http://www.pasokhgoo.ir