قرباني كردن در واقع نوعي جهاد با نفس درجهت زدودن تعلقات و وابستگي هاي دنيايي و مادي و رهايي از زندان مال پرستي و دنياطلبي است .

بنابراين قرباني نمادي از قرباني كردن هواهاي نفساني و ذبح نفس اماره است. دستور خداوند به حضرت ابراهيم (ع) در مورد ذبح حضرت اسماعيل (ع) از احكامي است كه به اصطلاح اصوليين ((مصلحت در نفس امر است, نه در متعلق آن))؛ يعني خداوند نمي خواهد كه اهريمن ذبح شود؛ بلكه حكمت اين دستور آن است حضرت ابراهيم (ع) در پرتو اين عمل با سرسخت ترين و ريشه دارترين عامل تعلق نفس كه حب فرزند است مبارزه كند و با اطاعت از خدا تعلق نفساني را ريشه كن سازد. از طرف ديگر حضرت اسماعيل (ع) نيز با آماده شدن براي قرباني با خودخواهي و حب نفس خود مبارزه مي كند و هر دو با تمام وجود الهي مي شوند. بنابراين دستور ياد شده نقش تربيتي بزرگي در جهت رهايي از زندان نفس و تعلقات آن دو پيامبر (ع) داشته و مقام و منزلت آنان را نزد خداوند بالاتر برده است بدون آن كه عملا اسماعيل كشته شود.