با سلام و احترام؛ شما بايد به اين نكته توجه داشته باشيد كه اعتراف به گناه و اظهار آن، يا نزد مردم صورت مي گيرد يا نزد خدا. اگر نزد مردم صورت گيرد، يا براي آن است كه شخص خود را از خيانتي كه انجام داده آسوده كند، يا تصور مي كند كه از ريا پرهيز مي كند يا خداي ناكرده قصد اشاعه فحشا دارد.
هر سه مورد خصوصاً مورد سوم نكوهيده و محكوم است، زيرا چنين اظهاراتي نه تنها دردي را دوا نمي كند ، بلكه شخص را از اعتبار و آبرو مي اندازد.
اگر اعتراف به گناه نزد خدا صورت گيرد، از غير از راه توبه امكان پذير نيست. و فقط خدا توبه پذير است .
قرآن فرمود: "و كساني كه چون مرتكب كاري زشت شوند يا به خود ستمي كنند، خدا را ياد مي كنند و براي گناهان خويش آمرزش مي خواهند و كيست جز خدا كه گناهان را بيامرزد؟!".
شخصي كه در پنهان گناه مي كند، از آبروي خودش مي ترسد، پس بايد به صورت پنهاني توبه كند، زيرا جز او و خدايش چه كسي بايد خبردار شود؟! ايا غير از خدا آمرزنده اي هست! البته اگر گناهكار توبه نكند يا توبه غير واقعي كند، ولي سعي نمايد ميان مردم چهره اي خوب از خود نشان دهد، زيانكار است.
اسلام مي گويد: مؤمن نزد خدا و مردم بايد عزيز باشد.
با اظهار گناه و عيب، آدمي از چشم مردم مي افتد و به ذلت كشيده مي شود.
از طرفي اظهار گناه نزد مردم مشكلي را حل نمي كند، بلكه به اشاعه گناه و شكسته شدن قبح معصيت مي انجامد كه امري ناپسند و زيان آوري است پس اسلام به منظور حفظ شخصيت افراد و امنيت رواني جامعه و پيشگيري از شيوع گناه، به عدم اظهار گناه توصيه كرده است اما معنايش دورويي نيست. هرگز اسلام نمي گويد: خود را موجه جلوه ده اما مي گويد: خود را گناهكار ميان مردم معرفي نكن، بين اين دو تفاوت است در عين حال ، هيچ انساني جز معصوم نيست كه مرتكب گناه يا خطايي نشده باشد. اگر قرار باشد توصيه به برملا كردن گناهان شود، روابط بين انسان ها گسسته مي شود و حس اعتماد و اطمينان از بين خواهد رفت و سوء ظن و بدنامي گسترش خواهد يافت و...
پس چه دليل منطقي و موجه وجود دارد كه انسان گناه خود را به ديگران بگويد در حالي كه هيچ فايده اي براي انسان نداشته آثار بدي بر آن مترتب است؟!
بر ملا نكردن گناه باعث مي شود كه انسان گناه را هم چنان در وجود خود احساس كرده و اين، انگيزه توبه و راز و نياز با خدا و ارتباط با او نزديك شدن به وي را فراهم مي آورد كه هدف اساسي انسان قرب و نزديكي به خدا است.
آل عمران (3) آيه 135.
با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي ديني : www.pasokhgoo.ir

با سلام و احترام و عرض تشكر؛ كاملابا نظر شما موافقم و از مطلب خوب و كارشناسانه شما استفاده كردم. موفق باشيد.

با سلام و احترام و تشكر از نظر لطف شما؛ بله همونطور كه فرمودين تشخيص ريا كار مشكليه بي ربط نيست كه ريا در مقابل اخلاص هست چرا كه رعايت اخلاص هم مشكله؛ اما بايد با شناخت ماهيت آن، تا حد امكان از مجاري ورود اون به اعمال پيشگيري كرد؛ همونطوري كه ميدونيم در آيات و روايات اسلامي از ريا كاري بسيار مذمت شده و آن را عاملي براي بطلان اعمال و نشانه‌اي از منافقان و نوعي شرك به خدا معرفي كرده‌اند . رياكاري تخريب كننده فضايل اخلاقي و عاملي براي پاشيدن بذر رذايل در روح و جان انسان‌ها است . ريا كاري يكي از ابزارهاي مهم شيطان براي گمراه ساختن انسان‌ها است . راه مبارزه با ريا كاري مانند همه اخلاق و اعمال مذموم و ناپسند دو چيز است: 1- خشكاندن ريشه ريا : ريا از آن جا ناشي مي‌شود كه انسان خيال مي‌كند در مقابل خداوند ، مردم هم چيزي هستند و مي‌شود با جلب توجه مردم ، انسان به جاه و مقامي برسد ، و اين شرك در توحيد افعالي است . آدمي با باور به توحيد افعالي از ريا خلاص مي‌شود . يعني اين كه انسان واقعاً يك واقعيت قطعي را درك و قبول كند و آن اين است كه همه چيز دست خداست . دل‌هاي مردم نيز در اراده و اختيار او است . اگر به يقين بدانيم كسي كه با خدا است ، همه چيز دارد و كسي كه از او جدا است ، هيچ چيز ندارد و ايمان حقيقي به قرآن داشته باشيم كه مي‌فرمايد : " همه عزت ها از آن خداست " هرگز براي جلب توجه مردم و كسب وجاهت و آبرو يا جلب اعتماد آنها خود را آلوده به اعمال نفاق آلوده و ريايي نمي‌كنيم . فرعون با تمام قدرت براي نابودي حضرت موسي(ع) اقدام كرد و چقدر نوزاد پسر را كشت تا بچه‌اي را كه بر باد دهنده تخت و تاج او خواهد بود ، در نطفه خفه كند ، ولي اراده حق تعالي بر اين بود كه موسي(ع) در دربار فرعون پرورش يابد . پس اگر قلب يقين كند چنانچه همه عالم تصميم به نابودي يا بي آبرو كردن ما بگيرند ، ولي مشيت الهي بر عكس آن باشد ، همان خواهد شد كه قلم تقدير نوشته است و هرگز اعمال ريايي از ما سر نمي‌زند. 2- تفكر در عواقب دردناك ريا: اگر بدانيم ريا همچون آتش سوزاني است كه در خرمن اعماق انسان مي‌افتد و همه را خاكستر مي‌كند و نه تنها عبادات و طاعات انسان را بر باد مي‌دهد ، بلكه گناه عظيمي است كه مايه روسياهي صاحب آن در دنيا و آخرت است ، اگر توجه داشته باشيم ريا مانند موريانه اي است كه ستون‌هاي كاخ سعادت را از درون تهي مي‌كند و بر سر صاحبش ويران مي‌سازد ، چنانچه بدانيم ريا نوعي شرك است و بدبدخت ترين مردم در قيامت ريا كارانند ، ملما كارهاي مان را با ريا تباه نمي‌كنيم و خط بطلان بر اعمالمان نمي‌كشيم.(1)پي نوشت ها:1. امام خميني ، چهل حديث ، ص 52؛ ملا احمد نراقي ، معراج السعاده ، ص 483؛ ناصر مكارم شيرازي، اخلاق در قرآن ، ج 1 ، ص 293.* با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي ديني