عليكم السلام و رحمه الله؛ مشابه چنين موضوعي را شخصي از حضرت امام خميني (ره) سوال كرد. امام فرمود:«اگر به اعتقاد شنونده، غيبت است، جايز نيست گوش كند، ولى ترك مجلس اگر دشوار باشد، لازم نيست ... ». (استفتائات امام خميني، ج 2 ص 617) پس مي تواند گوش خود را به صداهاي ديگر مشغول كند و يا بحث مجلس را با طرح مسئله‌اي ديگر عوض كند. و در مقابل فرد بزرگ تر مي تواند به اين حيله تمسك كند، چون تذكر دادن خصوصاً در وسط مجلس يا به فردبزرگ تر گاهي موجب دردسر بعدي مي شود. لازم به ذكر است كه غيبت يكي از گناهان كبيره است. انساني كه غيبت مي كند، در اصل حق مسلماني را ضايع كرده است .پس بايد از كسي كه غيبت كرده است بخواهد او را ببخشد. جامعه انساني و اسلامي، جامعه است كه بايد حقوق افراد در آن تضمين شود. غيبت يكي از عوامل مهم تخريب شخصيت افرادي است كه در صحنه نيستند تا از خود دفاع كنند؛ بنابراين از جمله مهم ترين دستورهاي ديني اين است كه زبان به گناه نگشوده و غيبت نكنيم .«...و از يكديگر غيبت نكنيد! آيا هيچ يك از شما دوست دارد گوشت برادر مرده خود را بخورد؟ پس آن را ناخوش خواهيد داشت و از خدا بترسيد...» .(حجرات آيه 12) .* با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي ديني : http://www.pasokhgoo.ir