با عرض سلام و تشكر از لطف شما بايد عرض كنم كه انسان ذاتاً عاشق كمال و جمال است و در هر جا اين دو را بيابد، به سمت آن مي‏گرود. به باور دين مداران، ذات پروردگار جميل و كمال مطلق و نامتناهي است. اگر كسي خدا را بشناسد، به ديگري دل نخواهد سپرد. پس اولين توشه اين راه، معرفت است و معرفت پروردگار از مطالعه و تدبر و تفكر در نظام خلقت و پالايش نفس از رذايل، با عبوديت و اطاعت و بندگي ميسر است. بنابراين انسان وقتي مي‏تواند به خدا عشق بورزد كه او را بشناسد. در اين صورت، به مظاهر مادي دنيا دلبستگي پيدا نخواهد كرد و محبت به غير خدا را جايگزين عشق به خدا نخواهد كرد و راه بندگي را بر خواهد گزيد و از عمل به دستورهاي الهي سرپيچي نخواهد كرد. آن چه مانع محبت و عشق به خدا است، وجود حجاب هايي است كه از هواي نفس و وساوس شيطاني و محبت به دنيا سرچشمه مي‏گيرد.ميان عاشق و معشوق هيچ حائل نيست‏تو خود حجاب خودي حافظ از ميان برخيزاين گرد و غبار خود ما است كه نمي‏گذارد خدا را ببينيم و به او عشق بورزيم. تو كز سراي طبيعت نمي‏روي بيرون‏كجا به كوي طبيعت گذر تواني كردجمال يار ندارد نقاب و پرده ولي‏غبار ره بنشان تا نظر تواني كردالبته انساني كه به درجه عشق الهي رسيد، به ديگران نيز عشق مي‏ورزد، اما اين عشق در عوض عشق الهي و جايگزين آن نيست، بلكه در طول عشق الهي مي‏باشد؛ يعني هر كه عاشق الهي باشد، به هر آنچه از او است و نشان او دارد، عاشق خواهد بود. عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از او است به خداوند باز نمي‏دارد يا رقيب آن عشق به ديگران و يا چيزهاي ديگر او را از عشق و محبت به هر چه كه او فرمان داده، محبت داشته باشيد و عشق بورزيد. موفق باشيد.با استفاده از آرشيو مركز ملي پاسخگويي به سوالات ديني: http://www.pasokhgoo.ir